I dok Bako Čukić Režimlija - najradikalnija figura među intelektualcima koji nastupaju sa pozicija bliskih režimu - sa vrha južne tribine Stadiona “Budućnosti” zapomaže: “Što da činimo s mitropolitom Srpske crkve u Crnoj Gori?” - gospodin Vuković, gradonačelnik Podgorice (Dombi - a ne Donbi - jer nadzubni sonant N ispred dvousnenih suglasnika B i P prelazi u M), po istom pitanju djeluje znatno suptilnije i, rekao bih, neuporedivo učinkovitije...
Dakle, Skupština Republike Crne Gore je na svečanoj sjednici održanoj 3. juna davne 2006. godine - postupajući strogo u skladu sa rezultatom Referenduma o nezavisnosti Crne Gore koji je održan 21. maja iste godine - donijela, fanfare molim: Odluku o proglašenju nezavisnosti i Deklaraciju nezavisne Republike Crne Gore - čime je Crna Gora, majka naša - vječna joj slava i milost - proklamovana kao nezavisna i suverena država.
To mora da se zna, molim vas.
Datum kada su donijete Odluka o proglašenju nezavisnosti i Deklaracija nezavisne Republike Crne Gore - prigodno je obilježen (i) ove godine u našem Glavnom gradu. Crnogorska zastava - ili zastava države Crne Gore, preciznije - podignuta je 3. juna - uz intoniranje himne Crne Gore od strane Vojnog orkestra - na jarbol visok 14 metara - koji je prethodno poboden na najznakovitijem mjestu u Podgorici - posred Staroga grada (razvalina podgoričke tvrđave), poviše Sastavaka, ušća Ribnice u Moraču. “Lokacija koja je izabrana predstavlja”, vele ovi iz GGPG, “istorijsko jezgro našeg grada. Stara Varoš je simbol multikuluralizma, odnosno svega onoga što je moderna Crna Gora”.
Podsjetiću vas da je prethodno, 29. februara tekuće godine, na istom mjestu tradicionalno obilježen i dan Svetoga Simeona Mirotočivog - “ujedinitelja srpskog naroda i srpskih zemalja”, u interpretaciji Srpske pravoslavne crkve, svakako, zvanična verzija se unekoliko razlikuje, te “oca srpske države, branitelja pravoslavlja i istrebitelja jeresi” - koji je, ako je vjerovati predanju, rođen baš na mjestu gdje je 3. juna, kao što rekoh, gradonačelnik Dombi podigao crnogorsku zastavu na prethodno pobodeni jarbol, uz intoniranje crnogorske himne.
“Nemanjin grad (Stari grad - op.a.) je sveto mjesto našeg rođenja”, tvrdi prof. dr Bogoljub Šijaković (koji je, izmeđ svega ostaloga, pokazao i duhovne pute dvojici najprominentnijih crnogorskih intelektualaca - pomenutom Baku Režimliji i Vanjuškici Kovačeviću - op.a.), “jer se ovdje Sveti Simeon Mirotočivi i čudotvorivi, prvi put rodio kao Stefan Nemanja, vladar, veliki župan, državotvorac, gospodin svih srpskih zemalja. Prvi put u Ribnici, a drugi put se rodio u Studenici kao monah Simeon”.
Hoću da kažem da je ona gvozdena, montažno-demontažna bina, uz pripadajuće joj montažno demontažne tribine - kojoj ovi iz GGPG tepaju “ljetnja pozornica” - savršeno poslužila svrsi u obje prilike - i 3. juna, kad je Dombi podigao zastavu - i 29. februara, kada je Amfi služio u slavu gospodina Simeona Mirotočivog.
Multifunkcionalna bina na Starom gradu, pokraj multikonfesionalne Stare Varoši - majke veselih mladića - vječna joj slava i milost.
Ostaje, međutim, da se vidi da li će se krajem februara naredne godine (ako dozvoli pandemija COVID-19, naravno) mitropolit Amfilohije - slava mu i milost - udostojiti da obilježi dan gospodina Svetog Simeona Mirotočivog - slava mu i milost - ispod zastave države Crne Gore, majke naše - vječna joj slava i milost - kako bi i dolikovalo, da je sreće, poglavaru najbrojnije vjerske zajednice u CG.
***
Gdje ono stadoh...
Dakle, pođe bogataška ćer za siromaha (ko to kaže ko to laže da je ljubav precijenjena i da je sve kalkulacija) - i to mimo volje oca - koji je važio, kao što rekoh prošle subote, za jednu od prominentnijih figura u tada aktuelnom - Miloševićevom (Slobodan Milošević) - režimu.
I kako to obično biva u pričama sa srećnim krajem - u početku se njihov jedrenjak jeste naginjao - i to opasno - ali je ubrzo uplovio u mirne vode, nošen vjetrom iskrene, najiskrenije ljubavi.
On jeste studirao nešto - tipa: politikologija, sociologija - ali nije dogurao do diplome. Živio je vrlo, vrlo skromno, pišući za beogradske novine i nedeljnike, povremeno prevodeći sa francuskog - i obratno, sa srpskog na francuski. Nju je tata prvo upisao u neku privatnu školu u Švajcarskoj - i to francusku - pod nekom planinom kojoj je nemoguće izgovoriti, a nekmoli zapamtiti naziv - gdje joj se nije dopalo - ni najmanje - pa je otac morao da interveniše i da je prebaci u drugu privatnu školu - opet u Švajcarskoj, naravno, opet visoko u Alpima, opet pod nekim vrhom kojemu je nemoguće izgovoriti, a nekmoli zapamtiti naziv - s tim da je ovoga puta to bila njemačka škola - a ispostaviće se i pun pogodak. Studirala je na nekom izvikanom (i preskupom) univerzitetu u Engleskoj - neku vrlo radikalnu, najradikalniju moguću kombinaciju predmeta (arts & humanities). Po diplomiranju je eksperimentisala nekih godinu i po, pokušavajući da pusti korijen u Engleskoj - prvo u Londonu, a zatim i u Leverpulu par mjeseci. Jednog sparnog, majskog dana, povjetarac je sa okeana donio nemir - i ona je konačno shvatila da joj treba muž. I to Srbin, pravoslavac - da zajedno puštaju korijene u Srbiji.
Vratila se u BG, iznajmila je stan - u Svetozara Markovića - na potezu između Mišarske i Njegoševe, sa pogledom na dvorište Treće beogradske gimnazije - i bacila se, svim silama, u potragu za mužem. Intenzivno je minglovala tih tri-četiri mjeseca - da bi s jeseni - kad su teški, olovno-sivi oblaci zatvorili nebo nad Beogradom - počela da posustaje u svojoj namjeri i da razmišlja o Italiji... Ili o Španiji, ne sjećam se više, davno je to bilo.
I baš tada joj se desio ON. Sasvim slučajno, na ulici...
Ispucao sam za danas...
OK, što drugo da vam kažem osim - nastavak u sljedećem broju...
Bonus video:
