Bestragija. Zemlja sa najvišim postotkom nestalih lica. Svi koji su nestali bez traga završe ovde.
Xspirit_vukajlija.com
Andrea, veli, Panjković... Kao da mi je odnekle poznato to ime, rekoh zamišljeno - a da nije Pejković?
Dakle, u momentu ne provalih da je ovdje zapravo riječ o renderu - a ne o fotografiji - samo zato što posljednjih dva dana nikako ne uspijevam da lociram naočare u ovom ogromnom stanu - koliko ogromnom? - recimo da postoji realna opasnost da će mi se jednom, kad otvorim neka od ovih vrata, ukazati 300 Kineskinja u tri reda - u kompletu sa 300 mašina - proizvode se patike - u tri smjene - strogo za zahtjevno evropsko tržište. Inače, nama je to u familiji - mi generacijama unazad patimo od traženja naočara po raznim kućerinama i stanovima.
I još je pisalo “Foto: Demokrate” - da li je fotografija, falim te Bože, nije li fotografija? OK, jedno je bilo sasvim izvjesno - to što se nalazilo na toj fotografiji/renderingu, to je radio brat moj. Uspio je da uspe (u čistu kantu od Jupola) određenu količinu nečega što sasvim pristojno vuče na mediteransku modernu (klasičnu žabarštinu, drugim riječima - fašističko-racionalističkoga tipa, konkretno - i to samo zbog kamena) - i još je uspio, taj brat moj, da udahne u sve to, najvjerovatnije sasvim slučajno, bez neke jasne intencije - i kapljicu nečega dobroga (plemenitoga) - što mi je, onako bez naočara, prizvalo Kuderka/Koderka (José Antonio Coderch).
A da nije, pomislih u momentu - i odmah osjetih blagu jezu - neznani junak ovo zidao u Baru ranih šezdesetih - i sad je brat moj to nešto iz ranih šezdesetih prepakovao u barsku centralu Bečićeve partije - tzv. Demokrata?
Poleće mi mišu ruka - već sam bio u groznici, bukvalno - u bunilu - i poslije par minuta - uz i niz Ulicu Rista Lekića (Google Maps) - u kojoj bi trebalo da se nalazi barski ofis Demorata - ipak skontah, uz veliko razočarenje, da to nije fotografija...
Ovdje ide prva zavjesa...
KONKURS
Nacionalni, opšti, jednostepeni i anonimni Konkurs za idejno arhitektonsko rješenje dnevnog centra za djecu sa smetnjama u razvoju u Baru - raspisala je Opština Bar, 31. decembra prošle godine. Rok za predaju radova bio je 2. mart. Da bi se 5. aprila, u prošli ponedeljak, na Facebook-stranici “Aleksa Becic - Demokrate - Demokratska Crna Gora” - pojavio post naslovljen “Ispitati konkurs na kojem je pobijedila javna funkcionerka iz DPS-a i dobila 4.000 eura” - iza kojega stoji OO Demokrati Bar.
“Poznato je da državna sredstva najviše vrijede”, vele Demokrati barski u tom postu, “kada se ponovo ulože u samu ekonomiju države, odnosno kada se ulaganjem u neki domaći proizvod, uslugu ili sredstvo ponovo vrate u budžet. U barskom DPS-u ovaj metod su do kraja usvojili i adekvatno primijenili, sa jednom ali najbitnijom razlikom” - pazi sad ovamo - “obrt državnog novca vrši se unutar same partije”. “Naime”, nastavljaju Demokrati u zajedljivom tonu, “prvo mjesto na konkursu za idejno arhitektonsko rješenje objekta Dnevnog centra za djecu sa smetnjama u razvoju u Baru pripalo je radu prijavljenom pod šifrom SAD030, u konkurenciji od 14 radova”. I još veli da će autorima pobjedničkog rada na žiro-račun “leći čak 4 hiljade eura”. ČAK četiri hiljade, zamislite vi to!
A onda ide zlo i naopako: “Ovdje ne bi bilo ništa čudno, ali ni sporno, da jedno od troje arhitekata - pobjednika - istovremeno nije i odbornica u barskoj Skupštini”. Ima još: “I ne samo to, odbornica, odnosno javna funkcionerka DPS” - ta i ta, punim imenom i prezimenom - “istovremeno je i predsjednica Odbora za planiranje, uređenje prostora i komunalno-stambenu djelatnost u Opštini Bar”.
ARHITEKTURICA
Ne mogu - i neću - da u ulazim u analizu pobjedničkog rada - previše je tu nedorađenih, nasumičnih momenata - što, samo po sebi, nije strašno - strašno je što je previše toga na jednom mjestu. Dva ili tri propusta, po radu, ne bi to predstavljalo nikakav problem - ali kad vidite, recimo, da su toaleti odmah sa desne strane - čim uđete u zgradu - a da je stepenište baš prekoputa - onda je to pomalo jezovito. Ili kad posmatrate spolja - i vidite nešto što (može nekome da) liči na ogradu - u visini cijele prve etaže - i maslinu iza ograde - i pomislite da se sa te strane nalazi nekakav (možda zanimljiv) otvoreni/zatvoreni prostor - neka polu-outdoor varijanta, neko dobro vezivanje spoljašnjeg prostora na unutrašnji - i obratno - i onda se odjednom nađete u trpezariji - u apsolutno zatvorenoj trpezariji - a maslina stara barem pola milenijuma je pustila korijen baš na krovu iste te trpezarije. Da je smokva, pa da shvatim...
Osam, nikako ne može više - i to isključivo za (očigledno neintencijalno) prizivanje Kuderka/Koderka (Katalonci kažu ‘Kuderk’, a Španjolci kažu ‘Koderk’).
Šalu na stranu, ako su ta djeca stvarno pametna - pošla bi lijepo sa svim tim parama od prve nagrade kod Mame - da im Mama to preplete kako treba. Ipak je to Mamin integral. I posebno naglasit Mami da dobro uveže te dvije najbitnije stvari - tu elegantnu fašo-žabarštinu i staroga Kuderka/Koderka.
DRAMA
Oglasio se i predsjednik Žirija - ujedno i glavni barski arhitekt:
“Konkurs za idejno rješenje Dnevnog centra za djecu sa smetnjama u razvoju u Baru realizovan je javno, transparentno i u potpunosti u skladu sa zakonom i propisima iz ove oblasti. Uprkos tome, barske Demokrate pokušavaju da iskonstruišu aferu i bace ljagu na članove konkursnog žirija koji su svoju reputaciju stavili na raspolaganje timu kako bi se došlo do najboljeg rješenja za Dnevni centar.”
Molim lijepo. Na vama je sad da presudite ko govori istinu - barski Demokrati, ili pak gospodin barski glavni arhitekt - usput i član DPS-a.
Ne mogu a da ne primijetim, takođe, da se među članovima konkursnog žirija na koje su Demokrati bacili ljagu - našao i niko drugi do li Si Dži Pi - Vrhunaravna Emanacija - što me i nije toliko iznenadilo, ruku na srce - Si Dži Pi je proputio na sve strane - ali što je tamo, u tom opskurnom krugu, radio onaj dečko... Onaj dečko što vele za njega da je dobar dečko.
Bar je, da rezimiram, dobio rješenje koje je možda bilo najbolje među konkursnim rješenjima - a možda i nije bilo najbolje - nebitno je, u suštini - bitno je da je to moglo i moralo puno, puno, puno bolje - čak i za tih smiješnih 4.000.
Imam još i pitanje za (budućeg) direktorku/ra Direkcije za razvoj i promociju arhitekturice, pri Direktoratu glavnog/ne državnog/ne arhitekta/ice u Ministarstvu ekologije, prostornog planiranja i urbanizma:
Hoćemo li, draga moja gospođo/dragi moj gospodine, dočekati dan kada će neko od nesumnjivog profesionalnog integriteta, te kuraži - pokušati da organizuje i sprovede nešto što bi barem izgledalo kao normalan arhitektonski konkurs negdje na teritoriji ove naše brdovito-jezovite zemlje bestragije? Imamo li takvoga? Ili pak moramo da molimo Viki da potegne one njene silne međunarodne veze i kontakte?
Bonus video:
