Žene već dugo bije glas da su sklonije “lakim notama” od muškaraca. Da li je to samo društveni konstrukt i da li zapravo društvo procjenjuje šta je „ljigavo”? Budimo iskreni, većina ljudi smatra da je samo ona muzika koju oni slušaju dobra, a sve drugo – đubre. Mislite da su, na primjer, pesme Kejti Peri glupe samo zato što ih vi ne volite, a establišment ih smatra lošim prevashodno imajući na umu ljude koji ih, pak, vole.
Kulturne grupe koje su na bilo koji način obilježene rizikuju da se i njihove odlike smatraju manje vrijednim.
Termin “ljigavo” veoma često se koristi samo kako bi se opisao muzički ukus većine ženske populacije. Porijeklo reči “ljigavo” (engleski – cheesy) potiče od urdu riječi “chiz” i zapravo znači “stvar”. Negativna konotacija termina “stvar” je ta što se u kolokvijalnom hindi jeziku on odnosi na zaostatke kolonijalističke tradicije u kojoj je “stvar” označavala odnos prema navikama i predmetima koje su koristili oni koji su bili pokoreni.
Ljigavim se najčešće smatralo ono što je bilo preveliko ili pak razmetljivo. Svakako, isti ovi atributi nemaju isto značenje i za pripadnike, takođe veoma često konzervativne, zapadne civilizacije.
Najčešći elementi savremene plesne i pop muzike koji podliježu ogromnim kritikama kulturnih elita zapadnog svijeta odnose se na neskromnost koja se opet očitava kroz epitete koji joj se prišivaju - pregrandiozna, previše populistička, razmetljiva i razvratnička, prepompezna ili previše obojena erotizmom. Ne zaboravite, pop i plesna muzika nastale su kako bi isnpirisale pokret i provocirale na učešće, jer šta je loše u tome da i srce i razum ostavite na plesnom podijumu?
Nameće se i pitanje zašto su žene sklonije plesu od muškaraca, a jedno od objašnjenja leži u načinu na koji žensko tijelo biva posmatrano već vijekovima. Naime, ženska tijela ponekad su posmatrana kao seksualni spektakli u malom, dok su muška posmatrana kroz atletsku prizmu snage kojoj se treba diviti.
Kejti Peri je albumom „Tinejdž drim” gotovo potukla slavu Majkl Džeksonovog „Trilera” na svim listama naprodavanijih albuma u istoriji muzike. Ovaj podatak čak je i natjerao neke američke medije, na primer – Bilbord, da promijene pravila igre i na silu odluče da Kejti Peri nikako ne može biti rekorderka, naročito da ne može premašiti jednog Majkla Džeksona.
Tako se i spekulisalo podatkom da su mnoge od ovih lista bile i „štimovane” u korist različitih izdavačkih kuća. Međutim, zašto bi ikome smetalo da Kejti Peri bude rekorderka u bilo čemu?! Čini se da odgovor leži u polu. Uvriježeno je mišljenje da je muzika koju stvaraju žene nižeg kvaliteta, pa je tako i logično da je većisnki konzumiraju žene. Kakva besmislica!
Bonus video:
