Glasovima 170 novinara čuveni magazin „Frans fudbal” izabraće najbolji tim svih vremena. Nakon golmana i desnih bekova, predstavljamo 10 lijevih bekova koji su u konkurenciji za prestižni izbor.
ANDREAS BREME: Postigao odlučujući gol iz penala pet minuta prije kraja finalne utakmice Svjetskog prvenstva 1990. protiv Argentine. Legenda kaže da niko od ostalih njemačkih izvođača nije imao hrabrosti da šutira. Poznat po ofanzivnim performansama, fenomenalnim centaršutevima i udarcima - čak i desnom nogom. Kada je sa Interom 1989. osvojio Skudeto, proglašen je za igrača sezone Serije A.
PAUL BRAJTNER: Još jedan Njemac, još jedan ofanzivni lijevi bek - Brajtner je bio kontroverzniji od Bremea, ali jednako opasan po protivničke odbrane. Proslavio se u Bajernu, sa kojim je osvojio pet titula prvaka Njemačke i Kup šampiona, kratko se zadržao u Realu prije nego što se vratio u Minhen. Sa „elfom” je bio svjetski prvak 1974. i evropski dvije godine ranije.
ANTONIO KABRINI: Na Mundijalu u Argentini 1978. izabran je za najboljeg mladog fudbalera. Četiri godine kasnije već je imao 24 kada se sa Italijom popeo na svjetski krov. Za 13 sezona provedenih u Juventusu osvojio je sve što se moglo osvojiti.
Povezani članci
ĐAKINTO FAKETI: Čak 191 centimetar visoki bek slavne generacije Intera iz 60-ih plijenio je elegancijom, iako se njegov tim prepoznavao po čeličnoj odbrani (čuveni „katenaćo” Elenija Erere). Cijelu karijeru proveo u Interu, za koji je odigrao skoro 500 utakmica. Bio je kapiten reprezentacije Italije koja je osvojila Evropsko prvenstvo 1968.
ŽUNIOR: Zvali su ga „kaciga”, zbog frizure u afro-stilu, ali je bio poznat po fudbalskom umijeću. Pele ga je 2004. uvrstio u svoj izbor od 125 najvećih živih fudbalera. Legenda Flamenga.
RUD KROL: Jedan od simbola holandskog „totalnog fudbala”. Jedini igrač Holandije koji je igrao svaki minut - ukupno 1290 - na dva svjetska prvenstva na kojima je „oranje” igralo finala (1974. i 1978, kada je bio kapiten). Ikona Ajaksa - sa „kopljanicima” je osvojio šest titula prvaka države i tri uzastopna Kupa evropskih šampiona.
PAOLO MALDINI: Jedan od najboljih defanzivaca svih vremena. Podjednako uspješno je igrao i centralnog beka. Definicija „ol-raund” odbrambenog igrača moderne ere. Čak 25 godina igrao za Milan, osvojio pet pehara klupskog prvaka Evrope - parira mu samo Pako Hento iz Reala 50-ih i 60-ih. Dres reprezentacije Italije oblačio 126 puta.
MARSELO: Real ga je 2007. doveo iz Flumunensea za samo šest miliona eura. Za 13 sezona na „Santjago Bernabeuu” osvojio je četiri Lige šampiona. Vragolasti bek koji majstorstvom unosi pometnju u protivničke redove.
NILTON SANTOŠ: Nadimak mu je bio „enciklopedija”, jer je posjedovao nevjerovatno fudbalsko znanje. Jedan od prvih bekova koji je jednako uspješno igrao u oba smjera. Cijelu karijeru je proveo u Botafogu. Svjetski prvak sa Brazilom 1958. u Švedskoj i 1962. u Čileu.
ROBERTO KARLOS: „Pojavio” se početkom 90-ih, a mnogi najstariji ljubitelji fudbala tvrde da nikada ranije nisu vidjeli takav udarac. Kada je dao gol za Brazil protiv Francuske na Kupu konfedereacija 1997. godine - iz slobodnog udarca, sa preko 30 metara - lopta je fijuknula brzinom od 170 kilometara na sat. Pri tom je u nestvarnom efeu skoro metar zaobišla živi zid i vratila se u mrežu. Nije samo taj gol, koji je ušao u sve fudbalske antologije, proslavio Roberta Karlosa, zvanog „čovjek-metak”. Sa Brazilom je osvojio Svjetsko prvenstvo 2002, dva puta je sa Realom uzeo Ligu šampiona.
Bonus video:
