Iako se na prvi pogled mogu učiniti nespojivim, umjetničke ispovijesti, odnosno rukopise Sejle Kerović i Aldemara Ibrahimovića povezuje esencijalna nit stvaralačkih traganja, a to je, primjećuje istoričarka umjetnosti Anastazija Miranović, čovjek... Čovjek kao individua i kolektvitet, kao uporište i ishodište svih procesa u prirodi i svijetu koji nas okružuju, to je čovjek kao zatočenik sopstvene prirode, odnosno zatočenik karaktera u otuđenom i odljuđenom “urbanom pejzažu”.
Upravo njihova zajednička izložba slika i zajednički umjetnički projekat nazvan “Urbane priče”, privlači pažnju zagrebačke publike u Galeriji Bošnjačke nacionalne zajednice. Izložba je otvorena početkom aprila, a realizovana je uz finansijsku podršku Savjeta za nacionalne manjine Republike Hrvatske.
“Do našeg zajedničkog projekta pod nazivom ‘Urbane priče’, došlo je sasvim spontano... Sličan pogled na sudbinu savremenog čovjeka, njegovu dezorijentisanost u urbanom okruženju koje podsjeća na pozorišnu scenu na kojoj su svi pod maskama... Sve to, u neku ruku prikazuje život kao pozorište”, rekla je Kerović “Vijestima”.
Dvoje crnogorskih umjetnika ovom postavkom pruža uvid ne samo u svoj rad i motive, već i u sami proces i umjetnički dijalog koji prati zajednički projekat. To je duboki dijalog dvoje likovnih umjetnika koji, svaki na svoj način, istražuju urbani pejzaž kao emotivni i identitetski prostor.
“Naše slike najviše govore o tome šta smo zapravo pripremili za ovu priliku i najvjerodostojnije govore o onome što smo htjeli da kažemo”, rekao je Ibrahimović.
Kerović je izrazila zahvalnost svima koji su uveličali otvaranje, kao i Ibrahimović, koji je pojedinačno imenovao ljude koji su doprinijeli samom događaju. On je podsjetio i da su otvaranju prisustvovali predstavnici Nacionalne zajednice Crnogoraca Hrvatske.
“Predstavnici galerije Nacionalne zajednice Bošnjaka Grada Zagreba i Zagrebačke županije su se potrudili da nas svečano dočekaju uz nastup ansambla “Bosana” sa dvije muzičke numere. Izložbu je otvorila istoričarka umjetnosti Anastazija Miranović pročitavši tekst o samoj postavci, a u ime domaćina se obratio prof. dr. Sead Berberović. Sve je proteklo veoma lijepo. Vjerujem da će biti prilike da ovu postavku prikažemo i publici u Crnoj Gori, u Podgorici ili Nikšiću”, sumirala je Kerović za “Vijesti”.
U opisu “Urbanih priča” navodi se da one tematiziraju grad kao mjesto sjećanja, identiteta i intime. Pored toga, izložba ne govori samo o prostoru, već i o ljudima koji prostor nose u sebi. U vremenu kada se brzo zaboravlja, Kerović i Ibrahimović slikama svjedoče da osjećaji ostaju i da gradovi pamte, ističe se u saopštenju.
Miranović dodaje da dvoje umjetnika, svako na svoj način, smještaju izgubljenog/nesnađenog čovjeka današnjice u specifičan urbani ambijent.
“U fasetiranu arhitekturu bez adrese, puštajući ga da tumara ulicama beznađa u potrazi sa sopstvom, za vlastitim samoodređenjem. Figure-lutke, ljudi-sjenke, lica-maske, metafizička atmosfera s perspektivom u nigdje, hladni/nemilosrdni urbani ambijent “udomljuje” arhetipske individue što besciljno lutaju. Ipak, tračak nade postoji - topla, vibrantna svjetlost dopire kroz prozore nekih drugih, svjetonazora, pomalo dalekih, no, prisutnih...”, čita Miranović sa djela Ibrahimovića i Kerović.
Osvrnuvši se pojedinačno na djela dvoje umjetnika, Miranović dodaje da autobiografsko, po svom karakteru, slikarstvo Sejle Kerović, predstavlja, istovremeno univerzalnu sagu o čovjeku današnjice i intimnu, ličnu ispovijest ispričanu kroz sekvence “proživljenog filma”.
“Sejline slike/kadrovi plijene prisnošću, zagonentnom mističnošću i amblematičnom sceničnošću. Centriranjem ženske figure u polje slike, Sejla sugeriše središte pozornice - mjesto priče, drame, a time i značenja, gradeći scenografiju identiteta izolovanjem određenog motiva/prizora, apostrofirajući njegov značaj. Ujedno, gotovo da oživljava baroknu ideju u kojoj život i realnost nisu ništa drugo do gluma i teatralnost - velika pozornica iluzija. U alegorično-simboličnom traženju sebe, metodom “neodlučnog prosuđivanja”, Sejla svojim slikama donosi različita introspekcijska stanja, situacije, zagledane/zapitanje predahe, memento uhvaćenog trenutka…”, navodi ona.
Dalje, slikarski opus Aldemara Ibrahimovića, smatra istoričarka umjetnosti, ne dozvoljava nagle nadogradnje, on je produkt nadovezivanja na ono pređašnje, iskustveno, proživljeno što upućuje na isčekivano, sadašnje, buduće.
“Mikrozavičajni svijet i poetizovani predjeli sjećanja okupiraju i “drže” umjetnika u kreativnoj pripravnosti za (samo)iskaz. Kroz permanentne odlaske i vraćanja Aldemar nas suptilno kreće vlastitim reverzibilnim “tačkama” kodiranog sistema umjetnosti. Kompozicijski konstrukt/skeleton slike ostaje nepromijenjen, višeslojni kolažni ansambli mijenjaju aktere podrške u formalnom, ne i u suštinskom smislu. I u urbanom ambijentu, Aldemarov čovjek je sjenka, maska/silueta bez lica, u pripravnosti za bijeg, s rukama u zamahu u nepoznato”, istakla je Miranović.
Komentarišući i individualizam i sintezu umjetnika, njihovog izraza i motiva, Miranović kaže da je “oboma, i arhitekturi i čovjeku, potrebno suštastveno središte koje ne mora biti nužno u vidljivom, realnom okruženju”.
“Sejla i Aldemar nam različitim izražajnim ezekucijama saopštavaju da “urbani poetik” mijenja ambijent, arhitekturu, “kulturuni pejzaž” i eventualno “mentalnu geografiju”, no, ne i svoju nutrinu/unutarnju prirodu. Dok god je tako, postoji nada/mogućnost da se situiramo u stamenom, čvrsto impostiranom bitku koji neće odustati od čovjeka, onog ljudskog u njemu”, konstatuje Miranović.
Bonus video:
