U vremenu kada su istinske vrijednosti često potisnute brzim trendovima, rijetke su prilike da javnost može razgovarati s onima koji su čitav svoj život posvetili ne samo profesiji, već i životnoj filozofiji. Jedan od njih je svakako Petar Peca Popović, čovjek čije ime decenijama odzvanja jugoslovenskom muzičkom scenom kao sinonim za autentičnost, dosljednost i neiscrpnu ljubav prema rokenrolu.
Na 19. Međunarodnom podgoričkom sajmu knjiga, posjetioci su pored zanimljivih izdanja i prijatnog druženja imali jedinstvenu priliku da upoznaju i razgovaraju sa živom legendom jugoslovenskog roka, čuvenim novinarom, kritičarem i hroničarem epohe, Petrom Pecom Popovićem.
Rođen 12. jula 1949. godine u Beogradu, Popović je svoju novinarsku karijeru započeo 1967. godine, objavivši prvi tekst u nedeljniku “Gong”. Od tada pa do danas, ostao je vjeran misiji afirmacije muzičke kulture bivše Jugoslavije i šireg regiona. Bio je glavni urednik kultnih muzičkih časopisa “Džuboks” (1976-1977) i “Rock” (1982-1986), čime je uticao na muzički ukus čitavih generacija. Pisao je za brojne publikacije, među kojima su “Politika”, “Politikin zabavnik”, “Blic” i “Sportski žurnal”, dok je kao televizijski autor ostavio dubok trag serijom “Rokumenti” iz 1995. godine. Pored toga, bio je i prvi muzički urednik kultnog radija 101 RTB.
Njegov rad obilježen je dosljednošću i strašću, što se osjetilo i tokom razgovora sa “Vijestima”, gdje je govorio o svom životnom putu, ljubavi prema poslu i važnosti slobode koju pruža autentična posvećenost muzici.
“Imao sam veliku sreću što sam se bavio poslom koji iskreno volim, jer to omogućava da budem ono što jesam. To je početak osjećanja slobode, jer glupo je raditi posao koji vas čini nesrećnim. Previše ljudi pristaje upravo na to da ide na posao koji ne voli i tek nakon toga da se bavi svojim hobijima. Najljepše je kad cio život radite samo ono što volite. A ono što ne volite prepuštate drugima. Ja sam imao sreću da uvijek radim ono što volim. I to mi je omogućilo da nikad ne pitam koliko sam plaćen. Potraga za slobodom je divna u svakoj profesiji, jer vam omogućava da budete ono što volite. I to se ne može platiti, ali za slobodu se možete izboriti”, kazao je Popović.
Ipak, istakao je i onu stranu koju javnost rjeđe vidi, težinu puta kojim se dolazi do slobode.
“Znate, da biste radili ono što volite morate da se odreknete mnogih zadovoljstava. Ima nešto u čovjeku što se zove kičma. Ne možete sa svakim poslom drugu kičmu da imate. Imate jednu kičmu, pa je nosite kroz život, kroz karijeru. Sa koliko uspjeha prođete kroz sve to uopšte nije jednostavno. Sukobljavate se često, nalazite se u nekakvim moralnim dilemama.”
Ukazujući da čak ni oni najposvećeniji nisu sami na tom putu, Popović podsjeća na sopstvene izbore i cijenu koju su ti izbori nosili.
“Da li je sve to ispravno ako imate porodicu? Ja sam u mom životu tri puta davao otkaz. A imao sam djecu, imao sam porodicu. Znate kako to izgleda kada ste uspješni na poslu, možda glavni urednik, pa date otkaz, a onda s djecom idete da skupljate kestenje po parku. Ali, to je ta cijena.”
Uprkos svemu, Popović vjeruje da bez talenta, i njegove pravovremene prepoznatosti, ne postoji uspjeh.
“Talenat traži da bude prepoznat na vrijeme. Talenat vam nije od koristi ako vas neko otkrije kada imate 60 godina. Talenat se pokazao u muzici, kao i u svijetu, a i u Jugoslaviji. U bivšoj Jugoslaviji se pokazalo da se talentovani oglašavaju u 22. i 23. godini života. Ne zaboravite, najveće tiraže u jugoslovenskoj muzici su napravili ljudi između 23. i 35. godine. Međutim, ako im ne date šansu u tom vremenu života, taj talenat će sagorjeti. Važno je, takođe, ko prepoznaje taj talenat.”
Govoreći o jugoslovenskoj rok sceni, Popović je iznio jedinstveno viđenje zbog čega je ta muzička epoha bila ravna svjetskim trendovima:
“Poetika tih pjesama, na osnovu kojih je procijenjena vrijednost jugoslovenske muzičke scene, ličila je na zemlju u kojoj nastaje. Pjevalo se slobodno i govorilo, slikala se ta muzička scena muzikom. Muzika je ličila na tu zemlju, ali i svirači su bili kompetentni.”
Kao neko ko je stajao rame uz rame sa najvećim muzičarima bivše Jugoslavije i koji je bio uz njih u ključnim trenucima karijere, od Zdravka Čolića, “Bijelog dugmeta” i “Azre”, do Bajage, “Riblje čorbe” i “Poslednje igre leptira”, Popović je ne samo svjedok već i saučesnik stvaranja kulturnog identiteta jedne epohe.
Njegova poruka danas jednako je snažna kao i muzika koju je neumorno promovisao: autentičnost, sloboda i hrabrost u izborima nemaju alternativu.
Bonus video:
