Rusija vodi aktivnu politiku borbe protiv priključenja zemalja Zapadnog Balkana Evropskoj uniji (EU). To smo vidjeli na primjeru Crne Gore, saopštio je u Mostu Radija Slobodna Evropa (RSE) Igor Bandović, direktor Beogradskog centra za bezbjednosnu politiku.
U Mostu RSE se razgovaralo o tome kakvi su odnosi između Srbije i Rusije. Sagovornici u emisiji, autora Omera Karabega, bili su Jelica Minić iz Evropskog pokreta u Srbiji i Bandović.
Bilo je riječi o tome kako se Rusija ponaša u naftnoj krizi u Srbiji izazvanoj američkim sankcijama, koliko je isporuka srpske municije Ukrajini uticala na odnose između Beograda i Moskve.
Zašto je Rusija i pored toga nastavila da pomaže predsjedniku Srbije Aleksandru Vučiću, pa je ruska Federalna služba bezbjednosti (FSB) na njegov poziv saopštila da 15. marta na protestu u Beogradu nije bio upotrijebljen zvučni top, koliko su ruske obavještajne službe prisutne u Srbiji i da li zajedno sa srpskim rade na razbijanju studentskih protesta?
Razgovaralo se i o tome kako je ovih dana Srbija, da bi zadovoljila Rusiju, bila jedna od rijetkih zemalja koja u Ujedinjenim nacijama (UN) nije glasala za povratak ukrajinske djece prisilno deportovane u Rusiju, da li je Vučiću važno da ima dobre odnose sa Rusijom zbog svog biračkog tijela koje je proruski opredijeljeno? Da li je Srbija potrebna Rusiji prije svega kao uporište odakle može da širi uticaj na Zapadnom Balkanu?
Omer Karabeg: Vlast u Srbiji stalno priča da je Rusija pored Kine najveći prijatelj Srbije. Da li se Rusija pokazala kao najveći prijatelj u sadašnjoj krizi oko Naftne industrije?
Jelica Minić: Mislim da teško možemo da govorimo o nekom ruskom prijateljstvu jer Rusija ne pokazuje spremnost da sarađuje sa Srbijom i da joj pomogne da prevaziđe teškoće koje su vezane za problem Naftne industrije Srbije koja je pod američkim sankcijama.
S druge strane, ni Srbija nije preduzela sve što je bilo neophodno iako je imala skoro godinu dana da taj problem riješi.
Igor Bandović: Ja često volim da kažem da je ruski uticaj u Srbiji ili potcijenjen ili precijenjen. Vrlo rijetko se govori o višeslojnom odnosu koji ima Rusija prema Srbiji. Ova naftna kriza samo je jedan nivo koji, po mom mišljenju, nije presudan i najvažniji.
Značajnija je bezbjednosna saradnja koja je u posljednjih nekoliko godina toliko uznapredovala da se sada bezbjednosne strukture Rusije direktno miješaju u unutrašnje stvari Srbije, a naši zvaničnici im se praktično zahvaljuju na pomoći u gušenju onog što oni zovu obojenom revolucijom.
Podozrenje i pomoć
Omer Karabeg: Da li je Moskva uvijek pomalo sa podozrenjem gledala na Aleksandra Vučića. Čini mi se da mu ne vjeruje kao Miloradu Dodiku koga je predsjednik Putin mnogo češće primao nego predsjednika Srbije?
Jelica Minić: Mislim da Moskva nikada nije imala puno povjerenje u Aleksandra Vučića i da je tu uvijek postojala neka rezerva i distanca. To se moglo vidjeti kako na njegovim sastancima sa Putinom, tako i sa drugim ljudima iz ruske administracije.
Ali je zato bilo drugih političara i funkcionera iz Srbije prema kojima je Moskva pokazivala veliki stepen povjerenja. Prije svega mislim na Aleksandra Vulina, ali i na Ivicu Dačica i Nenada Popovića. Oni su mnogo bliži ruskim partnerima nego što je to slučaj sa Aleksandrom Vučićem.
Igor Bandović: Podozrenje prema Vučiću je donekle postojalo i postoji, ali samo zbog toga što Moskva nema predstavu o tome u kom pravcu će na kraju Srbija da ide. S druge strane, posljednjih godinu ruske bezbjednosne službe su užasno mnogo pomogle režimu da praktično ugasi proteste.
Moj utisak je da je to rađeno u jednoj vrsti simbioze naših i ruskih bezbjednosnih službi.
Sjetimo se samo izvještaja ruske Federalne službe bezbjednosti o tome da na protestu 15. marta nije upotrijebljen zvučni top, zatim kako je ljetos ruska Spoljna obavještajna služba optužila 20 srpskih medija da pripremaju takozvani srpski Majdan, a u posljednje vrijeme imamo napade na nezavisne medije kao što su Južne vesti, KRIK i Nova od strane hakerskih grupa bliskih ruskoj vojnoj bezbjednosnoj službi. Meni se čini da je Vučić napravio neku vrstu aranžmana sa Moskvom da ga praktično čuva na vlasti. Vučić se samo pravi da pokušava da napravi otklon od Moskve jer na terenu to apsolutno nije slučaj.
Zato ja mislim da se Vučićev dugoočekivani zaokret neće dogoditi. Previše je usluga Vučić učinio Moskvi u nadi da će ostati na vlasti.
Uostalom, Putin (ruski predsjednik Vladimir) kao i svaki diktator pokušava da očuva sve autokratske ili autoritarne režime svuda na planeti. Dobar dio establišmenta u Moskvi prepoznaje Vučića kao saveznika i gledaju mu kroz prste kad povuče neke poteze koji im se ne sviđaju. Riječ je o nekoj vrsti saveza autokratskih i diktatorskih režima u svijetu.
To je, po mom mišljenju, lijepak koji je čvršći od bilo kakvih spoljnopolitičkih stremljenja.
Jelica Minić: Ne treba, međutim, zaboraviti nedavnu izjavu Marije Zaharove, portparolke Ministarstva inostranih poslova Rusije, koja je praktično optužila Vučića da je dvoličan.
Rekla je da jedne Vučićeve izjave čujemo u Moskvi, a potpuno drugačije kada je na Zapadu i postavila pitanje da li postoje dva Aleksandra Vučića. To je bio vrlo brutalan način komunikacije i time je poslata vrlo direktna poruka predsjedniku Vučiću.
Municija za Ukrajinu
Omer Karabeg: Da li je isporuka srpske municije Ukrajini poremetila odnose između Beograda i Moskve?
Jelica Minić: Mislim da su to Rusi znali od početka. Samo je bilo pitanje kada će to da pokrenu, a kada su to pokrenuli pale su teške riječi na račun Srbije - da Srbija zabija Rusiji nož u leđa, da se srpskim oružjem ubijaju ruski vojnici u Ukrajini i tome slično.
A što se tiče zvučnog topa, Rusima je jako prijalo što je Vučić otvoreno pozvao njihovu Federalnu službu bezbjednosti da dođe u Srbiju i provjeri autentičnost optužbi. Doduše, isti poziv je bio upućen i američkoj strani koja se nije odazvala.
Izvještaj ruske Federalne službe da nije bilo upotrebe zvučnog topa pokazuje koja je dubina saradnje između srpskih i ruskih obavještajnih službi.
Uostalom, zar nije još prije četiri godine Aleksandar Vulin, tada ministar unutrašnjih poslova, potpisao zajedno sa Nikolajem Patruševim, tadašnjim sekretarom Savjeta bezbjednosti Rusije, dokument o zajedničkoj borbi protiv obojenih revolucija.
Igor Bandović: Vučić je uspio da ubijedi i Zapad i Istok da je on jedini lider koji postoji u Srbiji i da ne postoji alternativa.
Uspio je da se postavi kao jedini sagovornik Istoka i Zapada. Dok Rusiji to u principu odgovara, Evropskoj uniji više ne. Evropska unija je promijenila stav od posjete Beogradu Marte Kos, komesarke za proširenje, krajem aprila ove godine.
Njena poruka je bila da je Evropskoj uniji potrebna evropska Srbija i da to nije posao samo jednog čovjeka, već cijelog društva. To je bio pokušaj da se demonopolizuje Vučićeva pozicija u Srbiji. Rusiji, za razliku od Evropske unije, Vučić odgovara i ona ne traži alternativu.
Omer Karabeg: Vučić se u posljednje vrijeme, bar na riječima, sve više okreće Evropskoj uniji i zaklinje u evropski put, a Rusiji je nakon njene agresije na Ukrajinu Evropska unija postala najveći neprijatelj i ona to ne krije, čak joj prijeti ratom. Smeta li Rusiji što se Vučić okreće Evropskoj uniji?
Jelica Minić: Vučić je sve vrijeme, barem deklarativno, naglašavao da je integracija u Evropsku uniju prioritet Srbije.
To je mantra koja traje od njegovog dolaska na vlast. Tu nema nikakve promjene.
Sasvim je druga stvar koliko je on zaista iskreno na tome radio i koliko je ispunjavao ono što je potrebno da bi Srbija mogla da uđe u Evropsku uniju. Tu postoji ogroman raskorak. Rusi to znaju i nastoje da naprave što dublji prodor u srpsko društvo na jako puno nivoa.
Tu treba pomenuti kulturu, obrazovanje, medije i čitav niz sektora gdje zapadni partneri nijesu uspjeli da naprave tako suštinski prodor jer im vrata u toj mjeri nijesu bila otvorena.
Rusko istorijsko društvo
Igor Bandović: Rusija vodi aktivnu politiku borbe protiv priključenja zemalja Zapadnog Balkana Evropskoj uniji. To smo vidjeli na primjeru Crne Gore. To je bio ozbiljan pokušaj da se promijeni spoljnopolitički kurs zemlje.
Rusija pokušava da baci sidro na Balkan, a njegova lokacija treba da bude Srbija. To se pokušava prije svega kroz takozvanu kulturnu saradnju. Nedavno je u Beogradu održana osnivačka skupština Ruskog istorijskog društva čiji je predsjednik Sergej Nariškin, direktor ruske Spoljne obavještajne službe. Za predsjednika Savjeta beogradskog ogranka te organizacije izabran je Aleksandar Vulin.
To su presedani kojih do sada nije bilo. Dok vlast optužuje studente i opoziciju da sarađuju sa stranim službama sa ciljem rušenja aktuelnog režima, istovremeno formira mrežu svojih organizacija uz direktnu podršku obavještajnih službi Rusije. I to se praktično ni ne krije.
Imate i pokušaj pravljenja Fakulteta za srpske studije na kome bi se proučavali istorija, jezik i književnost srpskog i ruskog naroda. Sve su to, po mom mišljenju, ozbiljni pokušaji odvraćanja Evropske unije od Srbije.
Evropska unija sada ne zna šta da radi jer se boji da će, ako zaustavi evropsku integraciju Srbije, Srbija da završi kao Gruzija koja je skliznula u ruke Moskve nakon što su prekinuti odnosi gruzijske vlade sa Evropskom unijom.
Jelica Minić: Kad je riječ o evropskom putu Srbije, Rusija se nije izjašnjavala tako direktno. Ponekad su se čak mogle čuti izjave da ona nema ništa protiv toga da se Srbija priključi Evropskoj uniji.
Uostalom, teško bi bilo očekivati da Rusija baš oko svih pitanja spoljne politike direktno nameće svoj stav Srbiji. Ono što Rusija stvarno misli vidi se kroz njeno djelovanje u Srbiji. Antievropska kampanja, koja se dugo vodi u Srbiji, sigurno ima dijelom i ruski pečat.
Rusi vrlo vješto koriste svoju meku moć i Sputnjik je najbolji primjer kako se to radi. Rusi su u tome mnogo vještiji nego bilo koja druga medijska kuća koja je dolazila iz Evrope i iz Amerike.
Ukrajinska djeca
Omer Karabeg: Srbija je ovih dana bila jedna od rijetkih zemalja koja u Ujedinjenim nacijama nije glasala za povratak ukrajinske djece koja su prisilno deportovana u Rusiju. Kako tumačite taj potez?
Igor Bandović: Kad je bilo glasanje, predstavnik Srbije je izašao iz sale. Taj postupak je zanimljiv u kontekstu onoga što je Ursula fon der Lajen (predsjednica Evropske komisije) rekla kad je prije dva mjeseca posjetila Beograd. Ona je eksplicitno tražila od Srbije da uvede sankcije Rusiji.
S obzirom da to nije učinjeno, pretpostavljam da Vučić misli da i dalje ima prostora da ne usklađuje svoju spoljnu i bezbjednosnu politiku sa politikom Evropske unije jer ima podršku nekih zemalja unutar Unije kao što je Mađarska.
Orbanov (mađarski premijer Viktor) režim stalno zagovara prijem Srbije u Evropsku uniju. To je koalicija autokrata na djelu. Glasanje Srbije u Ujedinjenim nacijama je u određenoj mjeri Vučićevo vraćanje duga Rusiji za ono što on od nje dobija. A da ponovim, Vučić od Rusije dobija zaštitu ruskih bezbjednosnih službi da ostane na vlasti. Jer srpske službe bezbjednosti nemaju dovoljno kapaciteta da se izbore sa masovnim protestima.
Zato je Vučić posegnuo za ruskom pomoći. S obzirom na trenutno stanje tih protesta i gušenje studentskog pokreta, mi u Beogradskom centru za bezbjednosnu politiku smatramo da tu postoji veliki upliv ruskih službi.
Omer Karabeg: Da li je glasanje u Ujedinjenim nacijama bilo Vučićev pokušaj da umilostivi Rusiju da mu pomogne oko naftne krize?
Jelica Minić: Teško da time može da odobrovolji Rusiju. Pogotovo što se Rusija sada nalazi u jednom specifičnom položaju gdje ima zaprepašćujući nivo podrške od SAD i gdje imamo odijum prema Evropi i sa jedne i sa druge strane.
Predsjednik Vučić vjerovatno računa da će se Rusija ponovo aktivirati na međunarodnoj sceni ukoliko dođe do nekog uspješnog rješenja vezanog za ukrajinski rat. Ipak, odbijanjem da glasa za povratak ukrajinske djece, Srbija još više uvećava svoj raskorak sa spoljnom i bezbjednosnom politikom Evropske unije dok u isto vrijeme od Brisela očekuje podršku i napredak u procesu pristupanja Evropskoj uniji.
Vučićevi birači
Omer Karabeg: Da li je Vučiću važno da ima dobre odnose sa Rusijom prije svega zbog svog biračkog tijela koje je veoma proruski orijentisano?
Igor Bandović: To je veoma čest argument koji se povlači kad se govori o tome. Ali ja suštinski ne vjerujem u taj argument zato što mislim da prirodni habitat ovog režima nije Evropska unija već su to prije svega istočnjačke autokratije. Vučić može da okreće svoje biračko tijelo na koju god hoće stranu.
Za to imamo bezbroj primjera. Navešću dva. Kada je za vrijeme pandemije marta 2000. stigla pomoć iz Kine, Vučić je izjavio da su naši jedini pravi prijatelji Kinezi. Beogradski centar za bezbjednosnu politiku u junu te godine radio je istraživanje javnog mnjenja o tome ko su nam prijatelji.
Tada je Kina bila dominantno najprijateljskija zemlja, tako je mislilo 70 posto građana. Onda ste, kada je Tramp došao na vlast, imali promjenu raspoloženja prema Americi. Vlast je po Beogradu i drugim gradovima Srbije postavila ogroman broj bilborda koji su slavili pobjedu Trampa.
To je dominantno uticalo da nekoliko mjeseci kasnije trampovski momenat postane vrlo prisutan u srpskom javnom mnjenju. Vučić može od svojih birača, da se kolokvijalno izrazim, da napravi pitu kakvu god hoće jer se ti građani informišu preko Informera, Pinka i tabloida koje praktično uređuje Vučićev kabinet. Ti mediji mogu da promijene stavove građana u roku od tri mjeseca.
Jelica Minić: Podsjetila bih da je ovih dana Aleksandar Vulin predložio da se održi obavezujući referendum na kome bi se građani Srbije izjasnili da li su za Evropsku uniju ili za "srpski svet" koji je u stvari kopija "ruskog sveta".
Inače, imajući u vidu da se pravi neki veliki dil između Ruske Federacije i SAD o čemu možemo samo da nagađamo, ali ako dođe do neke podjele, do neke nove Jalte u sjenci, teško je očekivati da će ovaj dio Balkana, u kojem se mi nalazimo, ostati ruska interesna sfera.
A što se tiče domaćeg biračkog tijela, rekla bih da se u ovom cijelom zamešateljstvu oko Naftne industrije, gdje nas vlast iz dana u dan bombarduje različitim vijestima, u javnosti stvara neka nervoza prema Rusima. Naš predsjednik kaže da ćemo Rusima za Naftnu industriju ponuditi više nego drugi, da smo spremni i da preplatimo, pa čak i da rizikujemo da naš bankarski sistem uđe u sekundarne sankcije samo da ne povrijedimo Ruse. Onda se ljudi pitaju da li su Rusi važniji od naših građana.
Omer Karabeg: U zaključku, koliko je Rusiji važna Srbija?
Igor Bandović: Rusiji je Srbija važna u onoj mjeri u kojoj može da joj bude proksi režim preko koga može da projektuje svoju moć van ruskih granica. To je jedini parametar značaja Srbije za Rusiju.
Jelica Minić: Mislim da je Srbija ekonomski nebitna za Rusiju. Za nju je jedino važno da ima mogućnost da iz Srbije utiče na razvoj događaja ne samo u Srbiji, već i u regionu i da time kvari poslove drugim akterima - Evropskoj uniji i SAD.
Bonus video:
