Rediteljka i glumica Slađana Vujović prije godinu počela je rad na adapataciji Beketove drame “Čekajući Godoa ” koja je premijerno izvedena ljetos na tvrđavi Španjola u Herceg Novom. Njenu adaptaciju pod naslovom “Moramo li ga čekat’?” hercegnovska publika ponovo će moći da pogleda 18. novembra. U apsurdističkoj tragikomediji koja se bavi kontradikcijom između čovjekove potrebe za smislom i univerzuma u kojem živi, lišenog smisla uloge ste podijelili glumicama (ženama), iako pisac za života nije dozvoljavao da one igraju u toj predstavi.
Odakle ideja i šta je bio motiv da napravite žensku predstavu, ako ste saglasni da je to ženska predstava? I Vaša predstava koja je zatvorila budvanski Grad teatar 2002. godine “Muškarci ne idu u rat” u središte stavlja žene.
Beket i njegovi predstavnici su bili veoma striktni u pogledu i najmanjeg odstupanja od riječi autora. Beket je preminuo 1989. godine, ali zabrana igranja ženama u ‘Godou’ je ostala na snazi do 2006. godine, kada je ukinuta sudskim postupkom pokrenutim koji je pokrenula jedna italijanska pozorišna trupa. Ideju sam dobila u razgovoru sa hercegnovskim glumicama, koje su u to vrijeme tražile projekat. Ali nisam vidjela poentu u igranju tog teksta u originalu jer doista u njemu ima nečega što ga čini ‘muškim’, bez obzira na univerzalnost tema - Beket je toga bio svjestan. Tako sam odlučila da napišem adaptaciju, pa je nastao tekst pod naslovom “Moramo li ga čekat'?” u kojem su teme životnog apsurda, društvenih i individualnih odnosa, smisla i besmisla, propuštena kroz žensku prizmu, ali i prizmu našeg doba u kojem su filozofska pitanja zanemarena u korist površnosti i materijalizma.
Ovaj projekat nema direktne veze sa produkcijom “Muškarci ne idu u rat”. Njen narativ je bio antiratni, tumačenje politike i psihologije rata kroz priču o Trojanskom ratu, viđene iz ugla Jelene i Klitemnestre. Ona postavlja velika etička pitanja i promišljanja o tome kako živjeti život, ali ne i filozofska - poput pitanja ‘zašto živjeti život’ kakva imamo u “Godou”. No moglo bi se reći da se veliki dio obje drame odigrave negdje na ivici razuma. U jednoj se ljudska destruktivnost otima kontroli pod izgovorom ‘odbrane časti’, dok su protagonist druge paralisani nesposobnošću da prihvate suštinski životni apsurd i da uprkos njemu nadju smisao. Taj suštinski životni apsurd je definisao Alber Kami u “Mitu o Sizifu”, kao kontradikciju između čovjekove potrebe za smislom, i univerzuma u kojem živi, koji je lišen smisla. Tim pitanjem se bavi i tzv. teatar apsurda, a “Čekajući Godoa ” mnogi smatraju remek-djelom tog pravca.
Jednom ste rekli da Vas interesuju priče ljudi u ekstremnim situacijama jer se, kako ste ustvrdili, drama hrani konfliktom i sudbinskim momentima. Da li se vaša umjetnička i pozorišna interesovanja i danas kreću u sličnim okvirima? Šta vas inspiriše, intrigira i šta je za Vas izazovno u stvaranju dramskog teksta ili pozorišne predstave?
Drama je jedna od osnovnih formi ponašanja u svim kulturama, a konflikt pokretač promjena u životu i u drami koja je od njega neodvojiva. Publika lako prepoznaje te, kako ste rekli “sudbinske momente”, i od njih očekuje da osvijetle karakter likova i da razviju radnju. Konflikt je zato suština drame, a produkcije u kojima se ništa ne dešava su publici dosadne. Naravno, svako pravilo ima svoje izuzetke. Jedna kritičarka je rekla da je drama “Čekajuci Godoa ” postigla nemoguće, jer se u njoj ništa dešava dva puta (u prvom i drugom činu), a publika je ipak nalazi neodoljivom.
Inspiriše me traganje za suštinom, za emotivnom centrom drame, za razumijevanjem onoga što pokreće ljude.
Bili ste 20 godina odsutni iz Crne Gore, radeći uglavnom u Velikoj Britaniji, u Londonu. Sa manjim dijelom toga upoznata je i publika u našoj zemlji. Napravite paralelu uslova za umjetničko-pozorišno stvaranje i djelovanje u Britaniji i kod nas.
Razvijene, velike sredine nude kvalitetnije uslove za rad i učenje. U takvim sredinama konkurencija je ogromna, ali imate osjećaj da je sve moguće jer postoji otvorenost za nove ideje, postoji navika da se neprestano uči i razvija, nema straha od te konkurencije. U malim sredinama vlada zatvorenost, nove ideje se lakše odbacuju nego što se prihvataju. Postoji manjak radoznalosti i višak mistifikacije stvaralackog procesa. Na Balkanu dodatni problem jeste i dominacija politike nad gotovo svim segmentima života. Ovdje još uvijek čekamo Godoa .
Da li ste saglasni da ono što ste radili svih ovih godina svakako nije mainstream? Da li u Crnoj Gori postoje uslovi ili, bolje rečeno, društvena i umjetnička klima za takvo djelovanje ? Kako ocjenjujete nezavisnu scenu kod nas?
Ukoliko se termin mainstream koristi da označi ustaljen, neinventivan, striktno žanrovski način djelovanja na sceni, u pravu ste. Ne odbacujem mainstream svjesnom odlukom, već rad na produkciji doživljavam kao istraživanje, pa u njemu slijedim instinkt koji me vodi ka istini, ka onom momentu u kojem se umjetnik i publika pogledaju u oči i vide istu stvar. Ništa se u pozorištu ne može porediti sa tim momentima. Predstava “Muškarci ne idu u rat” je igrala je na tri kontinenta pred vrlo različitom publikom ali publika i kritika su svuda isto reagovali. Njujorški kritičar je produkciju nazvao “izuzetnim i značajnim umjetničkim djelom”, a ljudi su nas često nakon igranja čekali u želji da pričaju o pitanjima kojima se ona bavi. Iste reakcije smo imali u Velikoj, Britaniji, Indji, Italiji i SAD. Slične reakcije sam imala i na predstavu “Milosrđe” i neke druge produkcije. Ne znam da li bi se to dešavalo na mainstreamu, ali čini mi se da nezavisna scena nudi više fleksibilnosti i slobode.
Prije nekoliko godina ste konstatovali da kod nas ne postoji pozorišna kritika. Da li se nešto promijenilo i zašto je ona neophodna stvaraocima, ali i publici ?
Imamo izvanrednu kritičarku Maju Mrđenović, a sada i elektronski časopis peripetije.me Udruženja pozorišnih kritičara i teatrologa Crne Gore, čije kritike zaista vrijedi čitati. Ali dnevna štampa i dalje uglavnom ne objavljuje kritike, tako da ih šira publika ne čita. To je ono što je neophodno za evoluciju pozorišnog stvaralaštva i odnosa publike prema istom. Stručna kritika je prijatelj publike i pozorišta.
Radila na najvećem svjetskom festivalu pozorišta u Edinburgu
Slađana Vujović je u Herceg Novom odrasla i završila gimnaziju, a engleski jezik i književnost diplomirala u Beogradu. U Londonu je studirala dramu i radila kao kao glumica, dramski pisac, reditelj i producent od 1993. do 2008. godine, kad se vratila u Crnu Goru. Napisala je nekoliko drama na engleskom jeziku, režirala više od 30 produkcija, a kao producent radila na velikom broju projekata, uključujući nekoliko godina producentskog staža na najvećem svjetskom pozorišnom festivalu u Edinburgu. Prvi je i do sada jedini crnogorski dramski umjetnik čija su djela repertoarski prikazivana pred mainstream publikom u Londonu i Njujorku.
Bonus video:
