Više od jedanaest godina traje spor Opštine Pljevlja i Rudnika uglja (RU) u vezi s ispunjenjem ugovora zaključenog prije skoro dvadeset godina, prema kojem je najveća pljevaljska kompanija naknadu za uređenje građevinskog zemljišta lokalnoj upravi trebalo da plati kroz finansiranje izrade projektne dokumentacije i više projekata, ukupne vrijednosti veće od pet miliona eura.
Postupak se trenutno vodi pred Apelacionim sudom, nakon što je Vrhovni sud ukinuo raniju presudu Apelacionog suda i predmet vratio na ponovno suđenje.
Ni prethodno, kao ni sadašnje rukovodstvo RU, ne iskazuju želju da se dogovorom riješi spor, iako su, dok su bili opozicija, kritikovali svoje prethodnike za maćehinski odnos prema gradu.
Privredni sud je krajem 2019. presudio u korist Opštine Pljevlja i obavezao RU da ispuni ugovorene obaveze, ali je Apelacioni sud takvu odluku poništio.
Prema presudi Privrednog suda RU je bio u obavezi da finansira projektnu dokumentaciju koja se odnosi na izradu Glavnog projekta postrojenja za prečišćavanje otpadnih voda u Židovićima, kao nastavak urađenog idejnog projekta, izradu Glavnog projekta za prečišćavanje vode iz akumulacije Otilovići u sklopu objekta na Pliješi.
RU se, kako je u prvostepenoj presudi utvrdio Privredni sud, ugovorom potpisanim u avgustu 2004, obavezao da finansira izvođenje radova na preostalom dijelu fekalnog kolektora do mjesta na kom se planira postrojenje za otpadne vode u Židovićima, i to dio kolektora FI 800 u dužini od 3.700 metara i dio kolektora FI 400 u dužini od 476 metara.
Takođe je izvođenje radova na regulisanju korita rijeke Breznice, u dužini od 600 metara, bila obaveza RU, kao i izvođenje radova na glavnom dovodu pitke vode FI 400 visoke i niske zone Pliješ.
Ugovorom je RU trebalo da izvodi radove na objektima “novog postrojenja” na Pliješi, sekundarnom kolektoru od Ulice podgoričke desnom obalom rijeke Breznice do glavnog kolektora, u dužini od 325 metara, izvođenje radova na relaciji projekta fekalne kanalizacije na područiju MZ Ševari, radove na produbljivanju korita rijeke Ćehotine na neregulisanom djelu, u dužini od oko 3,5 kilometra.
Odlučujući po žalbi RU, Apelacioni sud je preinačio prvostepenu presudu i odbio tužbeni zahtjev.
Protiv drugostepene presude Opština je izjavila reviziju zbog, kako je navedeno, bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primjene materijalnog prava, s predlogom da se ukine i predmet vrati nižestepenom sudu na ponovno suđenje, ili preinači.
Vrhovni sud je utvrdio da presuda Apelacionog suda sadrži bitnu povredu odredaba parničnog postupka i da je drugostepeni sud “preinačio prvostepenu presudu odbijanjem tužbenog zahtjeva, zasnivajući svoju odluku na drugačijem činjeničnom utvrđenju u odnosu na ono koje je utvrđeno u prvostepenom postupku, iako nije održao raspravu”.
Opština i RU su 16. avgusta 2004. zaključile Ugovor o naknadi za uređivanje građevinskog zemljišta, kojim je utvrđena naknada na ime učešća u troškovima uređivanja građevinskog zemljišta koju je RU bio dužan izmiriti za izgradnju sistema za skretanje rijeke Ćehotine, odnosno lučne brane Durutovići, hidrotehničkog tunela dužine 375 metara, otvorenog kanala za skretanje toka rijeke, dužine 3.250 metara, hidrotehničkog tunel Velika Pliješ dužine 795 metara.
Rudnik je, prema ugovoru, umjesto plaćanja naknade trebalo da finansira izradu dijela planske, projektne dokumentacije i investira radove na jednom dijelu objekata, koji su taksativno navedeni. Precizirano je i da RU te radove treba da realizuje do završetka eksploatacionog polja Cementara.
Zbog promjene tehničkog rješenja za izlazni portal i otvoreni kanal, Opština i RU su 29. oktobra 2008. zaključile Aneks ugovora kojim su na nov način regulisale obim i dinamiku izvršenja obaveza. Ugovorne strane su se saglasile da dio obaveza, koje RU ima na ime naknade troškova uređivanja građevinskog zemljišta, izmiri kroz finansiranje i izradu dijela planske, projektne dokumentacije i izvođenje radova na jednom broju objekata u toku 2008. i 2009. godine, a da ukupna vrijednost njegove obaveze po tom osnovu iznosi 1.057.649 eura.
Jednim od članova predviđeno je da će ostale obaveze osnovnog ugovora koje nijesu obuhvaćene aneksom biti utvrđene naknadno, a da ostale odredbe osnovnog ugovora, koje nijesu u suprotnosti sa zaključenim aneksom, ostaju na snazi.
RU je u cjelosti platio obaveze.
Opština je početkom 2012. pozvala tadašnje rukovodstvo RU na sastanak kako bi usaglasili ostale obaveze osnovnog ugovora, ali do sastanka nikad nije došlo.
Vrhovni sud konstatuje i da Zakonom o građevinskom zemljištu nije propisano na imperativan način da se naknada za uređivanje građevinskog zemljišta plaća isključivo u novcu, i da se može ugovoriti i na drugačiji način.
Isti sud navodi i da RU nije uspio u parnici u kojoj je tražio utvrđenje ništavosti predmetnog ugovora i aneksa, tako da su ostali na pravnoj snazi i obavezuju ugovorne strane.
“Nije sporno da je tuženi isplatom iznosa od 1.057,649,50 eura u svemu ispunio obaveze iz ankesa ugovora od 29. 10. 2008. godine. Međutim, navedeni iznos se odnosi samo na dio obaveza tuženog na ime ugovorene naknade, koje i nisu predmet tužbe, kojom se traži ispunjenje preostalih obaveza iz osnovnog ugovora”, navodi se u presudi Vrhovnog suda.
Bonus video:
